Icesave - Vinnubrögð og pólitík

Ég hef áður fjallað um hversu vel hefur tekist til hjá borgarstjórn að taka upp ný vinnubrögð, vinna í mun meiri nánd en áður hefur verið með frábærum árangri. Þrátt fyrir að forsvarsmenn minnihlutans detti stundum í þann gamla farveg að telja sig ekki vera í neinu samráði þá er staðreyndin hins vegar sú að vinnubrögðin hafa breyst stórlega til batnaðar. Allir í borgarstjórn eru betur upplýstir og hafa betra aðgengi að málum en áður hefur nokkru sinni verið.

Ég var eins og mörg okkar frekar niðurdregin að horfa á hvernig tekið var á Icesave málinu. Mér finnst að ríkisstjórninni hafi mistekist að gera að sem til þurfti - að afgreiða málið í sátt og er þannig sammála Roberti Marshall nema að því leytinu til að mér finnst málið meira vera á ábyrgð ríkisstjórnarinnar heldur en allra alþingismanna. Til þess þurfti að hafa samráð, gefa öðrum færi á að velta upp fleiri steinum og hliðum mála á frjálsan og lýðræðislegan hátt. Ekki skilja aðra aðila málsins eftir sem verður til þess að þeir upplifa það að vera aðeins með hluta af gögnunum eða að einhver feluleikur sé í spilunum. Þetta tókst ekki og vandinn er stjórnandinn eða ríkisstjórnin í þessu tilfelli.

Þá er alveg stórmerkilegt að sjá hvernig Samfylkingin, hinn sérkennilegi trúarsöfnuður eins og Sigmundur Davíð kom að í gær, nær að fljóta áfram á því að öll okkar vandræði leysist með Evrópusambandsaðild. Ekkert annað hafa þau sagt í bráðum heilt ár. Til þess að kaupa sér nú aðgang að paradís eru þau tilbúin til að taka við skuldum sem við hin fáum aldrei að vita hvort sér réttmætt eða ekki og hjá þeim snýst málið um að borga fyrir mannorðið án þess að kanna það betur. Stjórnarandstaðan veit að við þurfum að borga, en telur ekki að alþjóðlegt mannorð okkar sé í hættu þó að við förum í samningaviðræður til að fá úr því skorið hvað er réttlátt að við borgum. Er eðlilegt og hollt að nokkrir einstaklingar ákveði að Icesave samningarnir setji svo mikla skömm á þjóðina að henni sé best borgið að greiða það sem aðrir setja upp refjalaust? Það finnst mér ekki.

 Vinstri græn hafa nú opinberað að þau eru eins og þeir sem þau hafa mest gagnrýnt, svíkja loforð sín og þrátt fyrir mörg fróm orð um þjóðaratkvæðagreiðslur þá samþykkja þau ekki að málið fari til þjóðarinnar en spila undir á meðan  Samfylkingin lætur sig dreyma um fyrirheitna landið Evrópubandalagið. Í gær samþykku Vinstri græn að almenningur á Íslandi tæki við skuldum þeirra sem þau hafa sjálf kallað ýmsum illum nöfnum s.s. "óreiðumenn", "fjárglæframenn" án þess að þjóðinn fengi nokkuð við því sagt. Hversu rotið getur þetta orðið?

 Það er algjörlega ljóst að almenningur hefur fengið sig fullsaddan af svona vinnubrögðum. Sjálfstæðismenn, Framsóknarmenn og Borgarahreyfing hafa barist hetjulega með því að koma með ýmsar hugmyndir og tillögur til ríkisstjórnarinnar sem hins vegar lokar sig inni og neitar að taka þátt í opnum og frjálsum skoðanaskiptum þrátt fyrir að telja sig vera talsmenn þeirra vinnubragða.

En annars kæru bloggarar og blogglesendur  þakka ég fyrir árið sem er að líða og óska ykkur öllum gleðilegs nýs árs.

 

 

 

 

 

 

Vegna prófkjörs sjálfstæðismanna í Reykjavík

Ég hef ákveðið að sækjast eftir 4. sæti á lista Sjálfstæðismanna í Reykjavík og af því tilefni tók ég saman nokkur orð hér á blogginu.

Ég er búin að vera varaborgarfulltrúi undanfarin 4 ár og hef setið í nefndum og ráðum s.s. leikskólaráði, umhverfis- og samgönguráði. Þegar Hanna Birna tók við sem leiðtogi okkar Sjálfstæðismanna í Reykjavík sumarið 2008 bað hún mig um að taka að mér formennsku í menningar - og ferðamálaráði sem ég gerði og hef sinnt því síðan. Ég var kjörin í miðstjórn fyrst á landsfundi 2007 og svo aftur á landsfundi 2009, ég var kjörin formaður Hvatar félags sjálfstæðiskvenna árið 2006 og er það enn. Auk þess hef ég tekið þátt í vinnu málefnanefnda innan flokksins.

Ég er með masterspróf í vinnusálfræði frá University of Hertfordshire 1995. Eftir námið hafði ég ýmsar hugmyndir um atvinnumiðlun og upplýsingatækni og fór til fundar við félagsmálaráðherra að kynna honum hugmynd sem ég og fleiri unnum að. Í kjölfarið var ég beðin að taka að mér sérstakt verkefni fyrir ráðuneytið sem fólst í að meta þjónustu fyrir fatlaða vegna fyrirhugaðs flutnings málaflokksins til sveitarfélaganna. Næstu ár á eftir starfaði ég hjá félagsmálaráðuneytinu og vann að málefnum fatlaðra og félagsþjónustu sveitarfélaga.

Upplýsingatæknin og möguleikar hennar blunduðu í mér og hugmyndirnar létu mig ekki í friði heldur ýttu mér út á einkamarkaðinn. Ég fór að vinna við vefsíðugerð og innri kerfi fyrir fyrirtæki, þetta var nýr geiri og allt að gerast þar þrátt fyrir netbólusprenginguna miklu en var þó enn mjög vanþróaður. Eftir afar áhugaverðan tíma í því starfi var kominn tími til að taka næsta skref og árið 2001 stofnaði ég fyrirtækið Sjá ehf. sem hefur verið leiðandi í rannsóknum á notendahegðun sem ég tel vera það mikilvægasta og nauðsynlegasta að skilja og byggja á, ef búa á til góðar vefsíður. Í fyrra starfi mínu sá ég hvernig sama módelinu var beitt á vefi ólíkra fyrirtækja óháð starfsemi og markhópum og þarna mátti bæta um betur og það gerði Sjá. Fyrirtækið gengur vel, þótt það sé ekki stórgróðafyrirtæki, við höfum mest verið 10 manns en annars virkar félagið eins og harmonikka og þenst út og dregst saman í takt við verkefnastöðuna. Að stofna sprotafyrirtæki, koma því á legg og sjá árangurinn er mér afar mikilvægt og mótar eflaust hvern þann sem fer í gegnum slíka vinnu. Algjör straumhvörf hafa orðið í því hvernig t.d. hvernig vefgeirinn hefur beitt sér í aðgengismálum að vefjum til hins betra, þarna tel ég skipta máli okkar áralanga áróður og kennslu hjá Sjá ehf. um aðgengi að upplýsingasamfélaginu.

Að  reka eigið fyrirtæki kennir manni margt. Peningarnir vaxa ekki á trjánum. Maður þarf að leggja sig fram við að bæta við þann heim sem maður býr í til að auka verðmæti hans. Lykilatriði er að fólk leggi sig fram. Ef fólk hættir að leggja sig fram hætta tekjur að koma inn og allir tapa. Lítið fyrirtæki er á þennan hátt ekki ósvipað því sem kerfi hins opinbera fást við en það gefur engin grið, þú uppskerð eins og til er sáð. Við sjálfstæðismenn höfum alltaf haldið frumkvæðinu og dugnaðinum á lofti og viljum að þeir sem leggja sig fram fá eitthvað fyrir sinn snúð. Við berum ábyrgð á því að kerfið sem við stýrum stuðli að því að fólk leggi sig fram.  Margar þjóðir hafa setið uppi með ógnarstór vandamál vegna kerfisvilla sem látnar hafa verið óhreyfðar og þær hafa beinlínis viðhaldið vandanum langt umfram nauðsyn s.s. gert stóra hópa fólks langtíma atvinnulausa eða ekki fundið farveg fyrir krafta hvers og eins. Á okkar tímum er algjörlega nauðsynlegt að við gætum þess að þetta verði ekki landlægt hér.

Hin ósýnilegu verðmæti, gleðin, lífshamingjan og heilsan eru viðmið sem við eigum að nota í meira mæli. Hvernig innbyrðum við það í okkar pólitíska kerfi. Þetta eru í raun hlutir sem skipta öllu máli en okkur hefur stundum gengið illa að verðmerkja. Þetta þurfum við að ná utan um, við eigum grunninn og stefnuna og í borgarmálunum getum við einbeitt okkur af meiri krafti en verið hefur. Í mótun umhverfis þarf að taka tillit til þessara þátta, listir og menning gefa verulega af sér í þessa veru, fjölbreyttir kennsluhættir gera það líka, við eigum að vinna mun meira með ólíkar hugmyndir. Leyfa þarf aðferðum og hugmyndum að flæða á sveigjanlegan hátt í kerfinu.